Patrizia Filia
I
Mismo si lo hubiera querido
Como si el querer pudiese
Prevenir algo
No me abandonarían
Menos aún esta vez
Me acompañan ya un tiempo
No me siguen
No me acosan
Se quedan juntos
Desde que de pronto
Empecé a envejecer
En una noche canjeada
Por un día sin sol
Los oí llegar de lejos
Desde el corazón de la ciudad asfaltada
Dos perros de ilustre cuna
Escapados de su distracción
La misma que me había echado
No aúllan ni gruñen
Vinieron olisqueando el suelo
II
Y ahora que este cuerpo es todavía el mío
Doblado como un feto traído por las aguas
Sobre la orilla maltratada
Barro una vez alivianado por arena
Cuerpo de mujer vieja anestesiado
Por el sollozo del río
Por el cielo enmudecido de cantares
Esfumado pasando la cresta
Viejo cuerpo envuelto en harapos
Alguna vez púrpura en la aurora
Piel satinada de ámbar
Ébano el pelo largo
Nácar los dientes
Junco de laguna los miembros
Viejo cuerpo al que vigilan
Esta vez menos todavía
Mismo si lo quisiera
No me abandonan
Dos perros de ilustre cuna
Esperando inmóviles
El paso
Del tiempo cumplido que es ahora
* * *
I
Zelfs als ik het had gewild
Alsof het willen iets zou
Kunnen voorkomen
Ze zouden me niet verlaten
Deze keer nog minder
Ze begeleiden me al een tijdje
Ze volgen me niet
Ze jagen me niet op
Ze blijven aan de voet
Sinds ik plotseling
Oud begon te worden
In één nacht ingeruild
Voor een dag zonder zon
Ik hoorde ze komen van ver
Uit het hart van de geasfalteerde stad
Twee honden van hoge komaf
Ontsnapt aan haar onoplettendheid
Dezelfde die me eruit had gegooid
Ze jankten niet en gromden niet
Ze kwamen de grond besnuffelen
II
En nu dit lichaam nog het mijne is
Gevouwen als een aangespoelde foetus
Op een mishandelde oever
Modder ooit licht van zand
Lichaam van een oude vrouw verdoofd
Door de snik van de rivier
Door de lucht verstomd van gezang
Verwaaid voorbij de bergkam
Oud lichaam gewikkeld in lompen
Ooit purper bij zonsopgang
Satijnen huid van amber
Ebbenhout het lange haar
Parelmoer de tanden
Mattenbies de ledematen
Oud lichaam waar ze over waken
Deze keer nog minder
Zelfs als ik het willen zou
Laten ze me niet achter
Twee honden van hoge komaf
Onbeweeglijk wachtend
Op het verstrijken
Van de voltooide tijd die nu is
* * *
I
Se anche lo avessi voluto
Come se volere potesse
Impedire qualcosa
Non m’avrebbero lasciata
Ancora meno questa volta
Da tempo mi accompagnano
Non mi seguono
Non stanno alle calcagna
Mi restano accanto
Da quando di botto
Ho iniziato ad invecchiare
In una notte scambiata
Per giorno senza sole
Li sentii giungere da lontano
Dal cuore della città incatramata
Due cani d’alto lignaggio
Sfuggiti alla sua disattenzione
La stessa che mi aveva cacciata
Non guairono né grugnirono
Se ne venivano fiutando il suolo
II
Ed ora questo corpo ancora mio
Ripiegato come feto sciacquato
Su una riva bistrattata
Fango un tempo lieve di sabbia
Corpo di vecchia assordata
Dal singulto del fiume
Dal cielo ammutolito di canti
Spirati oltre l’aguzzo dei monti
Vecchio corpo avvolto di cenci
Un tempo purpurei all’alba
Raso la pelle ambrata
Ebano le lunghe chiome
Madreperle i denti
Giunchi le membra
Vecchio corpo che loro vegliano
Ancora meno questa volta
Anche se volessi non mi lasciano
Due cani d’alto lignaggio
Immobili in attesa
Che trascorra
Il tempo compiuto che è ora
Traducción: Alejandra Szir
Patrizia Filia nació en Francia, de padres italianos. Reside en los Países Bajos. Es directora de teatro, escritora y traductora. Algunos de sus libros más recientes son Astarte, dichtcyclus/ciclo poetico (2018), Theaterteksten (Textos teatrales, 2019) y el poemario Diarium belli (2019). Entre sus traducciones del neerlandés destacan L’eterna imbarcazione (121 poemas de Jan Jacob Slauerhoff, 2019), La camera dei ragazzi (poema largo de Willem van Toorn, 2020), Visioni e volti (poesía completa de M. Vasalis, 2020) y La porcellana tace (la prosa y poesía escrita en neerlandés de Lela Zečković, 2020).
EL NIEUWE ACÁ 
👍👍
Me gustaMe gusta